سال ۱۳۹۹ گذشت اما…

سال ۱۳۹۹ گذشت اما به سختی و با درد و آلام های فراوانی که تک تک ما در پهنای سرزمین عزیزمان ایران آن را حس کردیم یکی کمتر یکی بیشتر اما همه در غصه‌ها و دردهای هم شریک بودیم . نه وضع اقتصادی خوب بود نه وضع اجتماعی نه وضع روحی و روانی‌مان که با آمدن ویروس کووید-۱۹ با اعلام رسمی در انتهای بهمن ماه ۱۳۹۸ واهمه و ترس و پس از آن از دست دادن بسیاری از هموطنان عزیزمان که نشد با برگزاری مراسم و در آغوش گرفتن هم کمی این دردها آلام یابد و این چه درد جانکاهی بود و هست که به تجربه در اطرافیان خودمان که عزیزی را از دست داده‌اند می بینیم . یک غصه پرقصه ،غصه ای که آخر قصه معلوم نیست چه می شود و این خود مطالبه گری #واکسن_بخرید را شکل داد . مطالبه گری که خواست یک گروه یا قشر خاصی نیست، همه مردم برای آرامش خاطر و ندیدن رقم روزانه اعلام جان باختگان :امروز ۹۰ نفر ، فردا ۸۰ نفر و … گاهی ۲۰۰ نفر … چنین مطالبه گری را می نمایند. چه سوزناک ودردناک است خواندن این ارقام .هیچگاه موقعی که ریاضی و آمار می آموختم تصورم نمی کردم روزی این اعداد قلب و روح مرا و ملتم را این قدر آزرده خاطر کند .هر گاه آلامی بر جان مردم کشورم وارد می شد همه با هم کمک می کردیم تا تسکینی بر دردهای هموطنانمون باشیم و مرهمی بر دل زحمی خودمان، سیل آمد قلبهایمان را روانه مناطق سیل زده کرد، زلزله آمد دلمان لرزید و همدرد ی کردیم با هموطنانمون و … هر مصیبتی وارد آمد همدیگر را در آغوش گرفتیم حرفها را شنیدم … شاید مرهمی بر دل غمدیده مردم عزیزمان بودیم شاید هم آن حس مسوولیت اجتماعی یا حس همدردی … اونها ما را آرامتر می کرد تا بتوانیم در کنار هم باشیم …. اما در زمان شیوع ویروس کووید-۱۹ همه این غصه ها انباشت شد نشد همدیگر را ببینم نشد همدیگر را در آغوش بگیریم و با هم بگریم نشد … پروتکل ها اجازه نمی داد نگران همه اطرافیانمون بودیم که نکند ما باعث انتقال ویروس باشیم و یکی دوباره مبتلا شود …. همیشه نگرانیم چون فقط خودمون گرفتار نخواهیم شد اگر رعایت نکنیم عزیزترین عزیزانمون را به خطر می اندازیم و همه مردم را … سخت بود و هست و برای همین امیدمان اول به خدا و بعد دانشمندان برای مهار و کنترل این ویروس و بعد هم حاکمیت برای تهیه واکسن از هر کجا برای همه مردم کشورمون هستیم برای هر ایرانی در هر جایی از این وطن زندگی می کند بدون تبعیض . این را هم می دانیم که در این مسیر اولویت بندی وجود دارد و همگان این اولویت بندی را پذیرفته اندو انتظار شفافیت اطلاعات است. چه کسی ؟ کجا ؟ به چه میزان این واکسن را دریافت نموده است . امیدوارم این اتفاق بیفتید و ته مانده امید مردم نا امید نشود . چرا که یادمان باشد برای مردم نوشتیم سال ۱۴۰۰ قرار است ایران و ایرانی را به جایگاه و مقامی برسانیم آیا هنوز یادمان هست ؟ جایگاه اول در منطقه از منظر توسعه و ارتقای جایگاه ایران . یادمان باشد قرار بود مردمی شاد و پرانرژی و پرامید داشته باشیم که کشور را به سرانجام توسعه یافتگی برساند قرار بود … یادمان نرود وارد سال ۱۴۰۰ شدیم به مردم چه قولی دادیم چه سندی را تصویب کردیم و شد قانون . به نظرم سال ۱۴۰۰ را شروع کنیم با عذرخواهی از همه کاستی ها و کمبودها و رنج هایی که مردم در این مدت تحمل کردند از تورم افسارکسیخته ، از کاهش قدرت خرید مردم از بیکاری از … و یکبار برگردیم به اینکه چه کنیم که دوباره روزنه امید ، اعتماد ، اطمینان بین مردم و حاکمیت برقرار شود و دوباره سرمایه اجتماعی بیایید و با قوت ، ایران وطنمان را در آغوش گیرد و نور امید و سرزندگی حاکم بر کشورمان شود . دغدغه مردم را ببینیم نه دغدغه های خودمان را . امیدورام سال ۱۴۰۰ سالی باشد که مطالبات مردم در اولویت اول قرار گیرد و سعی کنیم هر کدام ما هر جایی هر پست و مسوولیتی داریم و بر حسب مسوولیت اجتماعی خودمان به دنبال شنیدن صدای مردم و مطالبات آنان و گوش دادن موثر و بعد اقدام و عمل باشیم . هیچ راهی مار ا به سرانجام توسعه یافتگی و اقتدار کشورمون نمی رساند جز اینکه همه با هم باشیم و دیگه طبقه ممتاز و غیر ممتاز ؛ خودی و غیرخودی نداشته باشیم . انتظار هر ایرانی آن است که مسوولینش در بهترین شرایط رفاهی ظاهر شوند اما در کنار آن مردم هم در رفاه نسبی باشند ، در کنار مردم باشند بدون دوربین های یکهویی و ثبت لحظات ارتباط با مردم و نمایش آن ، با مردم باشند در کنار مردم رفیق و همراه مردم در جاده ای که پر از سنگلاخ و دست انداز و بالا و پایین دارد در این جاده با مردم قدم برنند و همراه شوند نه جاده آسفالته دو باند با ماشین بنز به سرعت از کنار مردم دور شوند و مردم فقط گرد و خاک آن را در گلو حس کنند و به سرفه بیفتند و راه نفسشان بند بیایید .

هنوز فرصت داریم امیدوارم فرصت سوزی نکنیم و بدون خشونت مسیر با هم بودن را طی کنیم . اگر لازم باشد برای کودکانی که امروز هیچ نقشی در اتفاقات امروزه ندارند و نسل های آتی ببخشیم و بزرگوارانه در لوای قانون طی طریق کنیم . امیدوارم دستانمان همه با هم در مسیر سبز امید و سازندگی و اعتلای کشورمان به هم گروه خورد و همه یک دست شویم برای رفاه و آسایش و توسعه یافتگی خودمان و کشورمان . از صمیم قلب به همه هموطنان عزیزم که طی سال گذشته دغدار عزیزانشون هستند، تسلیت عرض می کنم چه افراد ارزشمندی را از دست دادیم از هنرمندان که استاد آواز ایران شجریان غمی بر دل ما گذاشت تا اساتید دانشگاه و پزشکان و پرستاران و پرسنل درمانی ، محقق و دانشمند و چه نیروهای کارآمد انسانی از کارگران حرفه ای تولید کننده ، خدمات رسان… اونهایی که در صف اول تولید و ارائه خدمات به مردم هستند ، همه این عزیزان برای کشورمان گوهرهای ناب بودند از دست دادیم … از دست دادیم اما امیدوارم دوباره افراد توانمندی با حمایت حاکمیت و دولت و مردم در جامعه شکوفا شوند و ایران را به سرانجام مطلوب برسانند . امیدوارم سال جدید ، حال خوشی را برای مردم رقم بزند . به امید خدا و با حکمرانی خوب. به قول فردوسی عزیز:
جهان رابسازید همچون بهشت
مگوئیدهرگزسخن های زشت
همه یک به یک مهربانی کنید
جهان را همه پاسبانی کنید
بگوئیداین جمله درگوش باد
که یک تن به گیتی پریشان مباد.

نوشتن نظر

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *