سال ۱۳۹۶ گذشت اما مسوولیت ما چیست؟

سال ۱۳۹۶ با همه سختی های آن گذشت . اتفاقات ناگواری حادث شد که تنها دل حادثه دیدگان را نلرزاند و غمگین نساخت بلکه دل تک تک ماها با هموطنانمان گرفت و گریه کرد و غمگین شد . هنوز به خاطرمان هست سی‌ام فروردین سال ۹۶ اولین حادثه تلخ سال رقم خورد و آن واژگونی اتوبوس مسافربری سبزوار بود. ۱۲ نفر به دلیل واژگونی اتوبوس که در کیلومتر ۲۵ جاده سبزوار- شاهرود رخ داد، از میان ما رفتند ، انفجار معدن زغال سنگ یورت آزادشهر۱۳ اردیبهشت ۱۳۹۶، که ۴۳ معدنچی جان باختند، واژگونی اتوبوس دانش‌آموزان هرمزگانی در اول شهریورماه سال ۹۶ اتفاق افتاد و ۹دانش‌آموز فرشته از میان ما رفتند   و ۳۴ نفر نیز مصدوم شدند، سقوط اتوبوس مسافربری در پل جاجرود در ۲۱ شهریورماه ، ۱۱تن از هم‌وطنان کشته و ۲۷ نفر نیز به‌شدت مصدوم شدند ،۱۵آبان ماه سال ۹۶، یک دستگاه اتوبوس مسافربری در محور سوادکوه در منطقه دوگل سوادکوه در دره‌ای به عمق ۱۵ متر داخل رودخانه واژگون شد که ۱۳نفر کشته و۱۶مجروح برجای گذاشت،زلزله ای به بزرگی ۷٫۳ در مقیاس ریشتر شامگاه یکشنبه ۲۱ آبان ۱۳۹۶ در نزدیکی ازگله، استان کرمانشاه در نزدیکی مرز ایران و عراق در ۳۲ کیلومتری جنوب غربی شهر حلبچه عراق ایران رخ داد و در حدود ۵۷۴  نفر از هموطنانمان  مرحوم شدند ، در دی‌ماه ، کشتی فله‌ بر چینی حامل ۶۴ هزار تن گندم در سواحل شانگهای به نفت‌کش ایرانی سانچی که حامل بیش از ۱۳۰ هزار تن میعانات گازی بود، برخورد کرد و ۳۰ تبعه ایرانی و دو بنگلادشی دچار حریق و انفجارهای سنگین شدند که همه از میان ما رفتند و  هواپیمای ای تی ار ساعت ۸ صبح یکشنبه (۲۹ بهمن) از فرودگاه مهرآباد تیک‌ آف کرد و حدود ۵۰ دقیقه بعد به دلیل شرایط جوی به کوه دنا برخورد کرد.  تمام مسافران و خدمه این پرواز ، از میان ما رفتند یعنی ۶۰ مسافر، ۲ مهماندار، ۲ نفر امنیت پرواز و دو نفر خلبان و کمک خلبان . شاید ده ها اتفاق تلخ دیگر که بیان آن قلبمان را اندوهناک تر می کند،می توان برشمرد . در همه این اتفاقات ناگوار همیشه یک مساله مرا به فکر وا می داشت که برای پیشگیری این حوادث و اتفاقات چه کردیم ؟ چرا برای حمایت و صیانت از نیروی انسانی که موتور محرکه رشد و توسعه اقتصادی است ، برنامه های پیشگیری از حوادث را نداریم ؟  در کنار این حوادث ریز و درشتی که قلبهای تک تک ایرانیان را در همه جای جهان فشرد اتفاقات  ناکوار دیگری هم به وقوع پیوست که برای امثالی همانند من که محقق بوده و  هر کدام ما بر حسب تخصص خود سالها و بارها تکرارکردیم و بیم و نگرانی از وقوع آن را   با صدای بلند و رسا فریاد زده شده بود ، مطالبات اقتصادی مردم  و جنگ آب بود  .  فشارهای اقتصادی ناشی از سالم نبودن فضای اقتصادی کشور همانند فساد ، رانت ، اختلاس ، ارحج بودن منافع فردی و حزبی بر منافع ملی و مردمی ، غیررقابتی کردن بازار  با دستهای پنهانی که عدم تعادل را هدیه بازار می کنند ، مدیریت ناکارآمد ناشی از ضعف بکارگیری علم و دانش و متخصصین  در فرآیند تصمیم سازی  و اجرا و ارزیابی ،  شدت گرفتن فاصله طبقاتی و  دو قطبی شدن جامعه ، ضعف وفاق ملی در موضوعات مختلف و حمایت کمرنگ از تصمصیمات اتخاذ شده  برای ایجاد فضای اطمینان و اعتماد ، کاهش اعتماد و اطمینان ومولفه های سرمایه اجتماعی  و بسیاری مشکلات  دیگر که باعث ضعف توان مالی و اقتصادی مردم شده و انعکاس آن در  اجتماعات مختلف در کشور  دیده شد  از اجتماعات برای موسسات مالی غیر معتبر گرفته تا اجتماعات مرتبط به اتفاقات آخر سال برای بیکاری و ضعف قدرت خرید نمایان شد . در کنار آن مطالبات کشاورزان برای آب و مخالفت با انتقال آب نیز شدت گرفته و زنگ خطر ترس و بیم جنگ آب در کشور را به صدا در آورد . با همین مشکلات وارد سال ۱۳۹۷ شده ایم . با شعار و باید و نباید نمی توان این مشکلات را حل نمود.  به تحقیق و مطالعه ، برنامه ریزی و مدیریت و سرمایه  نیاز  است . حالا چه باید کرد ؟  در این میان نقش و سهم حاکمیت  و  دولت برای توسعه پایدار کشور و رفع مشکلات موجود چیست ؟ آنچه مسلم است اقتدار و بزرگی ایران در قلب و ذهن تک تک ماست . سهم ما برای اقتدار و کرامت ملی در سال ۱۳۹۷ چیست ؟ برای وطن چه خواهیم کرد؟

نوشتن نظر

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *