چرا بی تفاوتی؟

همیشه حوادث و واقعه های خوبی اتفاق می افتند که گاهی انرژی دهنده برای پیمودن اهدافمون هستند ، گاهی شکر گزاری از وضعیتی که داریم ، گاهی تامل در اندیشه و رفتار را باعث می شود ،گاهی فرصت خدمت به خانواده و مردم را باعث می شود و گاهی که از همه به نظرم شیرین تر می باشد این است که خداوند به ما فرصت زندگی می دهد تا در این دنیا آنچه را می خواهیم باشیم را دنبال کنیم و آنچه دوست داریم بشویم . شاید از این موارد در زندگی ما اتفاق افتاده است که هنوز شکرگذار خدا هستیم که به ما فرصت دیگر داده است .در سفر هفتم دی ماه ۱۳۹۶ که به شهرستان سرپل ذهاب داشتیم یکی از این فرصت های زندگی را دیدیم . در شهرستان کرند دوست همراه محلی، ما را به مکانی برد که سنگ کوه هنگام زلزله ریزش داشته است .اتفاق جالب آنجا بوده که دقیقا این سنگ روی خانه ای افتاده که تقریبا متروکه بوده و کسی در آن زندگی نمی کرده است . اگر کمی این طرف یا آن طرف می رفت خانه ای را نابود می کرد و خدای ناکرده اهالی خانه در زیر آوار می مانند . این نکته مرا به فکر واداشت خداوند و جهان هستی چگونه برای اینکه ما بتوانیم در مسیر اهداف خودمان گام برداریم به ما فرصت می دهند . چقدر خوب است قدر این لحظات و فرصت ها را برای اهداف متعالی بدانیم .متاسفانه وقتی دور و برم را می بینم گاهی دلتنگ می شوم.چرا که کمک به همدیگر کمرنگ شده و بی تفاوت بودن جای آن را گرفته است . بحث پولدار بودن یا نبودن نیست که کمک نمی شود ، بی تفاوتی به همدیگر رایج شده است .مشکل خودش هست نه ما ، می خواست حواسش باشد ، ما قبلا یکبار کمک کردیم ، الان وقتش را ندارم بعدا صحبت می کنیم ، خدا خیرتان بدهد خوبه شما کمک می کنید و … شاید از این جملات هر کدام از ما که گرفتاری دیدیدم که حالا به هر دلیلی دچار مشکل شده و از دیگران خواستیم با ما باشند با هم مشکل فرد را حل کنیم را شنیده باشیم . این یعنی بی تفاوتی نه اینکه طرف توانایی مالی نداشته باشد حتی حاضر نشده ۱۰۰۰ تومان هم کمک کند .داستان غم انگیز افراد بیماری که هزینه درمان را ندارند گفته ام ،آنهایی که توانایی تغذیه حداقل کودکان خود را ندارند گفته ام برخی در عین توانایی مالی کم ،با سخاوت در حد توان خودشان کمک کردند و جالب این است که دوباره سوال کردند کمکی لازم هست بگویید . برخی وقت و ساعات فراغت خود را برای کمک گذاشتند اما برخی با اینکه از نظر مالی می دانم می توانند کمک کنند بی تفاوت رد شده و برای بی تفاوتی خود هزاران دلیل توجیهی آوردند خوب خونه خرج داره ، بچه ها هزینه دارند و … اما آیا کمک حداقلی امکان پذیر نیست ؟وقتی تجارب کشورهای توسعه یافته را می خوانم همیشه یک نکته جلوی چشم من تکرار می شود اونها موقعی توسعه یافتند که بهم کمک کردند . مباحث مشارکت و کمکهای داوطلبانه و شاخص های بخشش و … را که می بینیم در این کشورها عملیاتی شده همه در راستای حضور فعال و مسوولانه مردم در توسعه کشورشان هست . شاید همه ما تاریخ ژاپن را یادمان باشد توی سریال ها و فیلم های ژاپنی دیده باشیم که بعد از ویرانی، چطور مردم با هم کمک کردن کشورشان آباد شود و منافع ملی را ارجح بر هر منفعتی دانستند . به نظر من این گمشده کشور ماست برای توسعه پایدار که به اشتباه آدرسهای دیگری می دهیم . خداوند روح استاد عزیزم دکتر قره باغیان را شاد گرداند به ما فرمودند ” توسعه هیچگاه بوجود نمیاد مگر انسان توسعه یافته وجود داشته باشد” . امیدوارم استادم از من راضی باشند سعی کردم این نکته ارزنده ایشان را همواره نشر دهم و تا جایی که بتوانم عمل کنم . گرچه هنوز تا رسیدن به یک انسان توسعه یافته فاصله فراوان است اما امیدوارم خداوند به من هم فرصت زندگی بدهد که به این آرزو و هدف خودم برسم . براستی چرا ما بی تفاوت شدیم ؟ تازگی ها دعاهایم از جنس دیگری شده است مرتب دعا می کنم خدایا مرا نسبت به دیگران بی تفاوت نگردان و دیگران را هم نسبت به من بی تفاوت نگردان من به همه محبت و مهربانی و عشق آنان نیار دارم.

نوشتن نظر

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *