حمایت از کالای تولید داخلی : مشکلات و چالش های توسعه بازارهای فروش از طریق صادرات

?ایجاد بازارهای جدید از طریق صادرات یکی از راهکارهای افزایش فروش تولیدات داخلی و رونق کسب و کارهای داخلی است . برای دستیابی به این مهم مدیریت بهینه زنجیره صادراتی و اتخاذ سیاست‌های تجاری مناسب در کنار توانمندسازی بخش تولیدی در ادبیات موضوع توصیه شده است. امکان پذیری این توصیه در گرو هماهنگی موثر بین بخش‌های تجاری و تولیدی در داخل کشور است .

? سهم ایران از صادرات جهانی در سال گذشته حدود سه درصد بوده است که افزایش این رقم و افزایش سهم از بازار نیازمند مهندسی مجدد و تغییر و تحول آنچه تا کنون بوده و عمل شده ، است . تغییر و تحول اساسی در ساختارهای تولید ، صادرات و سیاستهای مرتبط با آن و زیرساختهای انسانی ، فیزیکی و مادی ، اجتماعی و اقتصادی است .

?متخصصان امر چالش های بیشماری را در خصوص موانع بنیادی توسعه صادرات در کشور بیان نمودند که مهمترین آنها را می توان به شرح ذیل برشمرد :

?نبود راهبرد و استراتژی مشخص در خصوص صادرات محصولات دارای مزیت

?پایین بودن قابلیت رقابت تولیدات داخلی از منظر قیمت تمام‌شده در مقایسه با کالاهای مشابه رقیب کشورهای صنعتی و اقتصادهای نوظهور مانند چین، مالزی، تایلند، کره‌جنوبی، مالزی.

?پایین بودن کیفیت و استانداردهای فنی و بهداشتی و تغذیه ای تولیدات داخلی

?توجه ناکافی به مطلوبیت و خواسته متقاضیان خارجی در طراحی و تولید کالا از نظر قیمت ، شکل و ظاهر ، بسته بندی ، کیفیت و …

?توجه ناکافی به رویکرد تولید صادرات محور . در واقع تولید بدون توجه به بازارهدف و نیاز آنان تولید می شود و در حقیقت پس از تولید که مازاد تقاضا بوجود می آید به فکر صادرات محصول و کالایی مبادرت می شود که خواسته مشتری خارجی را ندارد .

?عدم شکل گیری زنجیره های صادراتی که در آن همه بازیگران در آن حضور داشته و با تعامل و همفکری و تعهد در راستای هدف مشخص فعالیت و با هم مشارکت و همکاری نمایند .

?نادیده گرفتن طراحی بسته سیاست حمایتی مناسب و بهینه برای توسعه صادرات محصولات دارای مزیت در طول زنجیره صادراتی محصول

?ناهماهنگی میان سیاستهای پولی و ارزی و سیاستهای توسعه صادرات به طوری که بتوان به اهداف مورد نظر دست یافت .

?ناکافی بودن سرمایه اجتماعی میان تشکل ها ، اتحادیه ها و سازمانهای غیردولتی تولیدی و بازرگانی به طوری که امکان همکاری و مشارکت و همدلی میان بازیگران مختلف را کاهش داده و هر بازیگری به دنبال حداکثر کردن منافع شخصی خود بوده و به منافع جمعی توجهی ندارد .

?ناکافی بودن مسوولیت اجتماعی در میان بازیگران زنجیره صادراتی محصول به طوری که در قبال دریافت حمایت های دولتی کمتر متعهد به انجام و دستیابی به بخشی از اهداف توسعه صادرات در برنامه های توسعه کشور می باشند .

?ناکافی بودن تبلیغات و اطلاع رسانی محصولات دارای مزیت صادراتی در کشورهای هدف بالفعل و بالقوه . رایزنی های اقتصادی به عنوان سفیران کالاهای صادراتی ایرانی در خارج کشور شکل نگرفته است .

نوشتن نظر

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *